اغلب ما ایرانی ها در همه چیز تازه به دوران رسیده ایم!
وقتی با محاسن عقل گرایی آشنا می شویم، چنان شتابی برای پشت سر گذاشتن دوره های پیشا مدرن خود به خرج می دهیم که قلب و احساس مان را جا می گذاریم، اما با غرور و افتخار نه تاسف...
عقل گرایی ما هم مثل جزم گرایی ما پر از مطلق انگاری است.
همانند دوره های حاکمیت غرورهای نژادی و برتری طلبی های قبیله ای و مذهبی، ما عقل گرایی را نه بسان ضرورتی برای انسانی زیستن بلکه به عنوان یک نشان تفاخر در دنیای نو یدک می کشیم.
در جایی خواندم که تفاخر یک انسان به میزان دانایی اش مانند تفاخر یک زندانی به وسعت زندان اش است. لازم نیست این تفاخر به طور مستقیم بیان شود بلکه در منطق انعطاف ناپذیر و خوی مستبدانه ی دانای کل بودن به تلخی هویدا می گردد.
