فیلم لاک پشت ها پرواز می کنند ساخته ی بهمن قبادی را دیدم و بغض کردم.
حرف های زیادی می توان در موردش گفت و نوشت. اما یکی بیش از همه، مرا به نوشتن وامی دارد:
اینکه کودکان بومیِ کرد، به عنوان نابازیگران این فیلم، برای ایفای نقش کودکان جنگ، هیچ زحمتی برای کارگردان ندارند و به راحتیِ هولناکی، وحشت و هراس از جنگ را برای مخاطب بازسازی می کنند. چرا که آنها به واقع خود کودکان جنگ هستند!
........................
..............
دخترک علاوه بر وحشت از مرگ، که همزاد شوم زیستن درشرایط جنگی است، وحشت تسکین دهنده ی خودکشی راهم با خود حمل می کند؛ به همراه تجاوز به سرزمینش، او خود نیز مورد تجاوز قرار گرفته است و حاصلِ این تجاوز مضاعف، کودکی نابیناست که شاید نمادی است از نسل آتی کودکان جنگ.
حرف های زیادی می توان در موردش گفت و نوشت. اما یکی بیش از همه، مرا به نوشتن وامی دارد:
اینکه کودکان بومیِ کرد، به عنوان نابازیگران این فیلم، برای ایفای نقش کودکان جنگ، هیچ زحمتی برای کارگردان ندارند و به راحتیِ هولناکی، وحشت و هراس از جنگ را برای مخاطب بازسازی می کنند. چرا که آنها به واقع خود کودکان جنگ هستند!
........................
..............
دخترک علاوه بر وحشت از مرگ، که همزاد شوم زیستن درشرایط جنگی است، وحشت تسکین دهنده ی خودکشی راهم با خود حمل می کند؛ به همراه تجاوز به سرزمینش، او خود نیز مورد تجاوز قرار گرفته است و حاصلِ این تجاوز مضاعف، کودکی نابیناست که شاید نمادی است از نسل آتی کودکان جنگ.
۲ نظر:
دوست ندارم این فیلم سازان فرصت طلبی رو که رنج دیگران رو نردبان شهرت خودشون می کنن.
روژین عزیز
از لطفت بی اندازه سپاسگزارم. خوبی دنباله پیدا کردن دوستان خوب و فرهیخته ای مثل شما بود. اگر سیدنی گذارت افتاد منو بی خبر نذار. گرچه همیشه با وبلاگ و ای میل در ارتباط خواهیم بود.
ارسال یک نظر