گذشته چسب دارد و به دالان های ما
آغشته است. ما پر از دالانیم.
ما تکه تکه ایم. تکه هایی که هویت
شان را با خاطره ای، یادی، آدمی، مکانی، رنجی و یا لذتی ساخته اند. گاهی به دالان
ها سفر می کنیم، تا خود دیروز را با نگاه امروز ببینیم. تجربه ی زیسته ی امروزمان،
تاریخ مان می شود. تاریخی که با اجبار ساختارهای بیرونی و انتخاب های گاه و بی گاه
ما، «ما» ی اکنون را ساخته است. و گاهی سفر به این دالان ها بازگشتی ندارد. به
دالان ها می چسبیم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر